k o ń c e i p o c z ą t k i

Pokończyło się kilka spraw.

Z tych optymistycznych: po kilku komplikacjach zaliczyłam moją pierwszą sesję.

Z tych mniej - umarło coś, co chciała, żeby jednak trwało,

więc Mój Niedoszły staje się niedoszłym na stałe.
Nasze relacje skomplikowały się na tyle, że nawet przyjaźń jest trudna.
Widujemy się codziennie,
ale z osoby, którą się opiekował stałam się kolejnym meblem,
wystrojem wnętrza.
Nie jestem zła.
Istnieje możliwość, że robi tak, żeby ułatwić mi odejście.
Skoro tak ma być najlepiej.
Nie można walczyć za wszelką cenę.
Związku nie zbuduje jedna osoba.

Jednak
mam ramiona, o które się opieram, kiedy jest mi źle.
Mam do kogo napisać, jak mój mózg nie przetwarza informacji.
Jest względnie dobrze.
Przyjaźnie damsko-męskie są skomplikowane, ale
warte zachodu i  hmmm ostrożności.

Niemniej,
znów stoję nad krawędzią.
Czuję to.
Znowu są dni, że nic bym nie zjadła, gdyby nie zawroty głowy.
To głównie stres.
Nie chcę.

Tańczę na tej krawędzi.
Wiem, że są dłonie, które mogą mnie złapać, ale
nie wymagam tego.
Będzie jak będzie.

Obejrzyjcie,
to video jest bardzo poruszające.



* * *

Bywam tu rzadko, ale życie.
Histo, embrio, anato.
Już nawet nie posługuję się pełnymi nazwami przedmiotów,
bo szkoda czasu.
Jednak, zawsze jestem.